TUUTJES EN BOETJES.

De foto hierboven vond ik op het internet.

Een doos vol potlood tuutjes.

Zo stond er ook ooit een doosje op mijn vaders schrijftafel.

In West Vlaanderen noemt men resterende korte stukjes 

van iets dat eerst langer was :

tuutjes.

kèsetuutjes = stompje kaars

potloodtuutje

salamituutje...

Iets wat op zich gewoon een kort stompje is

noemt men er :

boetje.

In zijn jonge jaren plaagde mijn vader zijn zus Godelieve door haar

met "Boetje" aan te spreken. Hij leerde zijn kroost later dat ze

"tante boetje" was - wij geloofden het argeloos en noemden haar zo 

tot we de term beter begrepen...zo kort was tante Lieve helemaal niet!

 

Pa scherpte zijn potloodpunten ook aan met zijn eigenste pennenmes.

Toen de "tuutjes" te kort werden om ze nog fatsoenlijk vast te houden,

stopte hij ze in een houder, zoals een lege stifthuls... 

  

pa was een zuinige mens.