Gisteren kreeg ik andermaal erg verdrietig nieuws.

" Het is zwaar te sterven in de lente..."

Sinds gisteravond zit het liedje "Adieu Emile" van Jaques Brel in  mijn hoofd.

Afscheid nemen is altijd zwaar...

Een vriend uit de kring van Ten Doorn is niet meer.

Iemand van mijn leeftijd

Een  boomkweker... een grote meneer, de grootste schat van een vriendin.

Ik ben er stil en aangedaan van!

Als de avond valt kan ik treurig zijn

maar 's morgens.... komen de kleinkinderen

en verbreken vrolijk de stilte...

(nog een zin uit een gedicht ...)