Mijn gordijnen en de lampen merken nog niet veel verschil! Ze doen nog winter-overuren. Buiten verstopt alles zich in de mistlagen, behalve de zwarte takkensilhouetten van de druipende bomen...
Vandaag kies ik een foto uit mijn verzameling "Zwart-wit... een verhaal?"
De foto is van de Catalaanse fotograaf (man) : Joan Colom en hij is genomen in een wijk van Barcelona in 1958.
Pablo en Paloma kregen van de fogograaf een stuk Spaans brood om even voor hem te poseren.
Pablo met de ontstoken windpokken vlekjes, vertrouwt het niet helemaal! Zijn beentjes en elleboog doen wel stoer maar hij zoekt toch steun bij de muur.
De blik argwanend, maar dwars WEG, krek naast de lens gericht, houdt hij het brood bij de punt, erg zuinig tussen kleinduimke en wijsvinger . Al spijt dat hij het aannam?
Voor de zekerheid heeft hij snel snel twee stukken losgescheurd,
een voor kleine zus en een voor hem...Als je zonder kousjes en maar één knoop door 't leven moet
kies je voor eten.
Paloma houdt aarzelend een hap brood in haar wang, deed ze van de schrik in haar broekje?
Ze kijkt recht in de lens maar niet zorgeloos, niet ontspannen zoals een kleutertje wel zou moeten.
Afwachtend en bang kijkt ze...hulpeloos.
Aandoenlijk haar wijsvingertje, vragend tegen de homp droog brood.
Wie gaf je dat blauw oog schatje?
Ik was vijf in 1958, vijf en verlegen maar zorgeloos gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten