Vandaag blijf ik lekker binnen want vriezeman bijt anders mijn neus er af...en ik snotterde een beetje de laatste dagen.  Maar 't moet gezegd dat we verwend worden met winterLICHT en -zonneschijn en een effen blauwe hemel. Straaltjes die doen opleven! Zoals eveneens de verse pistoleetjes, de zondagsmails van vriendinnen, hartverwarmende berichtjes en pinnekes, een onverwacht fijn telefoontje uit mijn roots - van Sonja én een prachtig fotoboek vol keppekroten, kjoeties en euh... kazige nonkels en tantes op 't kerstfeest, doorgestuurd van bij grote zus en schoonbroer J.
      't Is als een boeketje ontvangen via cyber- en geluidsgolven. Mijne zondag is weer gekleurd!

Hoe komt het toch dat het vinden van bepaalde prentjes, het foto's kijken,  me zo gelukkig maakt!
'k Ben ook weer de hemel te rijk met enkele gepinde edelweisskens en het per toeval ontdekken van een site op de computer over de Zusters van Ten Bunderen - met foto's van de meisjesschool uit mijn roots en ook een klasfoto met zuster Marie-Madeleine W. en het klasje waar ik een van mijn eerste interims deed! (1974-75?)

Raar - ik herken veel van die koppekes maar ik kan me hun namen niet herinneren... mijn geheugen moet er ondertussen uitzien als een spaghetti-vergiet !!!! Toen ik zelf een kleutertje was, droeg "Malou" (zoals zuster Marie-Madeleine genoemd werd in de familie - 't is een nicht van mijn moeder) nog lange habijt-rokken met bovenop zo een lange losse "flap"overgooier.  Rond de middel, een dikke paternoster als riem. Ze had een grote wit-omrande kap over haar mooie, rossige  kroeskrulhaar! Nonnekes moesten aan hun wereldse naam en zaken euh, verzaken en kregen een kloosternaam - ze mochten die niet zelf kiezen! Zo werd Malou of Marie-Louise dus Zuster Marie-Madeleine! Gelukkig mochten ze in modernere tijden hun kap uitdoen - maar NIET over de haag gooien! Al heeft Malou dat geprobeerd - ze was liever concertpianiste geworden, de haag was echter te HOOG - helaas, zelfs voor pianovirtuosen als zij !!
In haar klas stond wél een piano - daar heeft ze pianoles aan gegeven - aan de meeste van de meisjes in de familie! Zelf heb ik er ook toonladders aan geoefend, met nic-nacjes op de handjes - die mochten er niet afvallen, die nic-nackjes of pic-nickskens. Pas dan was je vingerzetting correct en evenwichtig. Als het lukte, mocht je ze opeten als beloning. Ik LIET ze er liever afvallen want ik vond die nic nacken die ze uit de oneindige diepten van die stoffig zwarte rokzak, vanachter die habijtkazuifel maar boven scharrelde, verdacht vermuft... (toonladders zijn trouwens ook erg SAAI - muzikaal gezien)
Malou liet me wel "Bach" ontdekken...en Mozart en koorzingen,  later toen ik haar collega werd op school nog vele andere dingen. 'k Ben er haar eeuwig dankbaar voor.  
Ik heb nog veel verhalen van Malou... maar nu geen tijd !!

Het wijkschooltje van de witte poorte, waar de foto genomen is werd vorig jaar afgebroken... het IS niet meer... er komt een nieuw RVT in de plaats. Ahhh... nostalgie!

We worden oud !!