zaterdag 22 december 2012


Op 20 december, na de kerst-inkopen, gaven  Anne, mijn oudste zus en haar man Jules
me een pre-apocalyps cadeau! Enkele dozen DMC borduurgaren die Anne niet meer zou gebruiken, vintage sprookjesplaten van op Jules zijnen zolder en mama's oude kookboeken - als koester object want ik zit liever achter het toetsenbord dan aan het fornuis! Voor mij waren die milde gaven nog beter dan de geschenken van de drie koningen.
Om mijn waardering te tonen noteer ik nu, tussen boodschappen, stofzuigen mét een NIEUWE stofzuigervoet - onzen Miele zelf had het gelukkig NIET begeven zo vlak voor die drukke feesttijden - dan nog de was en de strijk, de kaasnaamkaartkalligrafie, de laatste frutsels én het aandacht geven aan onze twee psychotische katten en papa beer... onze zusterlijke herinnering  aan de 100 schaapkes die onze vader met een eigen gemaakte mal of moule in gips gegoten had... 

 
Eerder, dus LAGER of ergens hier onder (?) in de blog heb ik al het stalletje van papa vernoemd.
Als ik mijn herinneringen moet geloven - velen van de familie zijn er helaas niet meer om ons te corrigeren... heeft papa tijdens zijn legerdienst in het na-oorlogse Duitsland de mooie "beeldekens" de kerstfiguren gekocht... het stalletje timmerde hij zelf ineen. Als kleuter speelden we (stiekem) met de stal en de beeldekens als was het een poppenhuis! Vooral de twee schaapjes kregen het erg te verduren want die gingen dus constant heel 't huis door 'grazen' en zo...en we waren toen snel met drie kleuters, dan met vier etc...er waren maar TWEE schapen... Mama wilde eigenlijk niet dat we met die kostbare dingen speelden... maar 't was een aanlokkelijke verleiding.
Papa Remi besloot speel-schapen te maken! Als je wat creatief en handig bent, maak je met een van de echte schapen op 't gemak een paar mallen of moules zoals wij zeiden - ik weet niet meer of die in gips of in hout waren... helaas bestaan ze niet meer...ze waren rechthoekig buitenom, dat ben ik zeker.
Bon, als je dan dagen- en dagenlang gips in die mallen giet en dat laat stollen - heb je in een handomdraai wel 100 witte schaapjes!
Eveneens dagen en dagen lang hebben we  rondom papa's werktafel met z'n allen de schaapjes zitten schilderen met waterverf! Nu besef ik weer dat 'k stikgrasgroen jaloers was omdat Anne de sprietjes rond  de pootjes veel fijner, mooier kon schilderen dan ik,  met madeliefjes tussen en al, maar dat ik sakkerde op kleine Pieter omdat die het zo slordig deed en alzo vlekkerig "onze" kudde verknoeide!
Enkele jaren lang hebben we véél met de schapen gespeeld, soms stonden ze in een lange rij heel ons huis door, tot aan de voordeur, of tot aan Jans bed - alwaar hij zijn EIGEN klein boompje + eigen mini stal had! 
In Roeselare, aan de koffie, toen Anne dit verhaal vertelde, vroeg Lieve - die in de schapentijd nog niet geboren was - hoe het in godsnaam mogelijk was dat er géén van die schaapjes het overleefd had! OF : WAAR waren die dan  nu??? Ik wist het nog al te goed:  ze waren OP !!
GIPS = krijt en in lente en de zomer tekenden we onze hinkelbanen met SCHAAP ... 
Als je met de kop begon kon je die lekker laten afkraken ook! KNAK! Tof hoor! 
Hink-stap-sprong beentjes wisten toen niet beter helaas en ze gaven zeker geen zier om later erfgoed.

De moules van papa zijn ook verloren gegaan - daar was geen apocalyps voor nodig, een grote kroost was genoeg...


Er werd ook een serie engelen in gips gegoten. Die hadden een gat-holletje tussen hun buikje en hun gevouwen handjes, waar je een kaarsje in kon steken! Eentje - één, 1,  heeft het krijten op de koer en de stoep overleefd - 'k zal er nog ne keer speciaal naar kijken dit jaar!    
   


Geen opmerkingen:

Een reactie posten