KERST UIT MIJN KINDERTIJD.

1959 of 1960, 61 ??

Terwijl Pieter en Pol in hun beddeke hun 'noenetukje" of middagslaapje deden of ijv'rig stil hun ledikantje demonteerden... wachtten Anne, Jan en ik in de "voorkamer" popelend tot mama van de zolder terugkwam met alle stoffig grijze en gelige kartonnen dozen, sommige licht verpulverend en de meeste met van die oude gietijzeren nietjes om de hoeken bijeen te houden + verkleurde alweer loslatende mica-achtige plakband aan de deksels. Als oudsten mochten we helpen met het uitpakken van de antieke kerstversiering en  de "luchtjes" dat waren vintage kerstlampjes met rode, blauwe, gele en groene ampullekekens - géén vieze geurtjes want in die tijd bestond vintage en antiek en Algemeen Beschaafd Nederlands nog niet! Jan wreef heelder plukken van het zachte witwattige
engelenhaar over zijn wang. Ik deed de 'zilveren' kerstkaarsjes-houders met zo'n knijper onderaan
happen naar Jans neus en engelenhaar. Anne sorteerde met fijne breekbare vingertjes de kêstboll'n per kleur en per categorie want je had de ordinair bollige,  die met een chique deuk in, de pegels en die
in de vorm van een kerstfiguurtje - maar géééén heidense kerstmannen nietwaar!

Alles bleef nog op de grote tafel liggen... wachten  tot mama van een volgende zoldertocht met het
stalletje terugkwam.

Hierboven een foto van HET stalletje van toen en altijd - wel, zoals het  nu staat bij het oudste kleinkind Katrien. Papa zaliger heeft DIT stalletje zelf getimmerd en geschilderd in 1951. Hij had er zelfs een klein electrisch lampje in gehangen én het kleine schaapsstaldeurtje (rechts bijgebouwtje)
kon ECHT open en dicht! De koperen scharniertjes moesten in de loop der jaren enkele keren vervangen worden wegens gesneuveld in broederlijken strijd of wegens excessieve slijtage. Zijn kleinkinderen laten nu constant de schapen in- en uit en nonkel Pieter herstelt....
Het lampje binnenin moest ook af en toe aangepast - zeker toen Reddy Kilowatt de Nationale netspanning veranderde! Het is nonkel Pol die voor alles wat elektriek is moet zorgen nu!
De "beeldjes" waren gekocht - behalve dat engeltje aan de ingang - dat had papa Remi zelf geboetseerd... maar dat is voor een ander verslag!

Toen arriveerde papa met de boom - een héle GROTE in mijn herinnering. Weet niet meer hoe en met wiens hulp hij thuis geraakt is ...maar dat zijn boomtop tegen het plafond schuurde is WAAR, dat hoef ik niet aan te dikken - al overdrijf ik graag.

-???-

Om het verhaal kort te maken... die keer was de boom té majestueus voor de seule of emmer vol zand waar hij in gepoot was. Dien laatste dikke kerstvogel op knijper zal er te veel aan geweest zijn
voor de povere dennen-stam - hij gaf het op en.... DE BOOM VIEL OM !!!!! tergend TRAAG !!!
Ik zie heel diene film van toen weer voor mijn ogen afspelen.... we stonden erbij... en keken ernaar 
naar die ramp, die onoverkomelijke tragedie in slow motion die héél de woonkamer leek te vullen!
'k Zou nu nog niet weten hoe je een prikkerige reuzen-denneboom, compleet versierd, 'gepint' tot en met de piek, tegenhoudt ?

Mama heeft geweend en gejammerd om de ravage aan 'antiek'...maar ze schermde vooral voor onze perplexe handjes en kindervoetjes tussen AL die vlijmscherpe glinsterende scherven....héél de verzameling gekoesterde familie-kerstschatten aan diggelen rondom vilten savatjes...   zoooo erg !!

Bovenop de tafel gezet, keken we toe hoe onze ouders bijeenveegden wat reddeloos verloren was en vervolgens de kale boom steviger nu,  opnieuw verankerden in een grotere seule....
Gelukkig woonde mama's broer, nonkel Jules, in zijn bakkerij aan de overkant van onze straat.
Hij had MacIntosch en andere snoepjes in kleurig glimmende micapapiertjes...
Ik vond het helpen rijgen van kerstslingers én het troost-snoepen NA DE RAMP nog gezelliger en plezanter dan het pre-desaster versieren!

MacIntoschen én hun dozen zijn verzamelobjecten voor mij geworden, rijgen en versieren doe ik ook nog!