Ik botste bij het pinnen op deze foto, een portret van schilder Maurice UTRILLO

en mijn adem stokte even, mijn hart sloeg een tel over WANT

in één oogopslag zag ik de treffende gelijkenis met mijn vader! 

PAPA !!!!

Het zitten voor de schildersezel,

het geconcentreerde kijken door de brilglazen, op het puntje van de neus

dat gezicht, het haar

dat sigaretje !!!

Mijn zussen en broers zullen het beamen:

'GESPOGEN' PA

(zoals ze in West Vlaanderen zeggen)

Ik ben meteen een foto van een geërfd schilderijtje van papa gaan maken!

De kleuren van mijn foto kloppen niet zo met het olieverf schilderij

maar je ziet hier een zelfportret van mijn vader in zijn jonge jaren

toen nog zonder bril maar mét sigaretje

Hij schilderde zichzelf die de kerk van zijn geboortedorp schildert.

Pa was niet zo content met dit werk, 't is ook zeker zijn beste niet...

Het doek met de kerk bestaat nog - ik denk dat het bij zus Anne is.

Broer Pieter heeft de schildersezel ergens staan, als ik me niet vergis.... 

Ik had graag zijne "SAROO" (stofjas) nog gehad, die had verfvlekken in

alle kleuren die papa ooit uitgestreken had en hij rook naar TERPENTIJN

Ik ruik het nu weer in mijn herinnering....

Ja, die geur en de vele tubekes olieverf in van die ouderwetse LODEN tubes, 

allemaal bijeen in een houten bak, zie ik ook weer voor me

en hoe hij op het schilderspalet, glanzende kleur-worstjes uit de tubes duwde

bovenop de gedroogde laag olieverf en dan voorzichtig mengde met zijn penseel.
WIJ
de kinderen
mochten NOOIT
duwen op zijn tubes verf
al leek ons dat nog zo plezant

 Als we STIL konden zitten mochten we naast hem plaats nemen

om te kijken 

en soms mochten we dan zijn tubekes weer dichtdraaien 

met die zeshoekige dopjes die meestal

sporen nalieten op onze nieuwsgierige vingerkes ... én kleren !
(Omdat we stiekem TOCH ne keer in dat lekkere LOOD duwden - ikke toch)

Er zijn periodes geweest - als pa erg goed gezind was,

dat we met z'n allen OOK mochten schilderen met olieverf!

Als we maar in de "voorplekke" of "de kôamer" zoals we de voorste grote kamer 

die diende als papa's bureau of atelier  noemden -

een vrij plaatsje vonden naast de grote schildersezel of 

tussen de boeken, dossierbakken, papieren, BASF opname-banden, foto's, muziekinstrumenten

pupiters, inktpotten, asbakken en  de vele houten sigarendozekes vol schrijf-, teken- schilder-

of bureaugerief + het huiswerk en de achtergelaten speelgoedjes, korstjes, klokhuizen...

't hebben en houden van de hele kroost quoi!

 Elk zijn eigen kunstwerk

NIET op canvas maar op goedkopere kartonnen oefen-plankjes

en met zuinige worstjes verf - MAAR met papa's (oude) penselen!
GJISTIG !!!
(leuk zoals ze nu op face-book aanklikken)

 De bureaustoelen waren onze schildersezels.

Mama schilderde niet graag.

En, dat goedgezinde toegeven van papa aan onze schilder-lust

maakte mama MINDER goed gezind !

al deden we nog zoveel oude gazet op de stoel en al hadden we nog

zoveel ons schortje of sarootje aan...

NIETS van deze kunststukken is bewaard gebleven.

Na de schilder-periode hadden we te vaak plankjes nodig

voor de bouwsels in den hof enz...

Onderstaande foto's zijn van 't pinternest
Niemand heeft het Driessenskens schildersatelier ooit vereeuwigd, helaas.

 

Ieder kind is een artiest - het probleem is artiest te blijven als je opgroeit 

schreef Picasso hierboven.

Awel... ik blijf toch pogingen doen!