Mijn broers Jan, Pieter en Paul, zus Anne en ik waren braver, vredelievender, behulpzamer en zoeter dan ooit. Lieve was toen nog een ongesprongen ei of een foetus of een papkind... dat weet ik niet meer zo goed... In alle geval ze deed nog niet bewust mee aan 't Sinteklaai gebeuren. Automatisch geschrapt uit dit verslag hierbij... sorry Lieve!
Anne kreeg vanaf begin december, zoals gewoonlijk , bij eventen die haar erg nerveus maakten, allerlei griepverschijnselen. Jan, met ambities om misdienaar te worden, las ons dag en nacht de les over de wetten en regels der welopgevoedheid want onze familie mocht bij de goedheiligen zeker niet te schande komen. Pieter keek gewoon erg verlangend uit naar de nieuwe timmer-set mét sloophamer die hij op zijn verlangbrief gekliederd had en Paul, peuterPolleke... met zijn (walgelijk) schattige charmes én krullekes, die was nog te klein om bang te zijn. Hij zou weer bovenop de arm van een vertederde volwassene alle harten stelen zonder moeite te moeten doen...
Ik had wél schrik - al was mijn communiezieltje met witte kant ongeschonden errond, nog smetteloos zonden-vrij! (allez ...gespikkeld) Toch twijfelde ik, toen al onzeker, of alles in het grote boek van Sinterklaas - alles dat naast mijn naam geschreven stond - wel rechtvaardig, correct genoteerd was.
Een vergissing, zeker met zo'n hoop andere kinderen in dat naslagwerk, is rap gebeurd en die Zwarte Piet vond ik altijd al een onbetrouwbaar, slordig sujet!
Mijn buik verfrommelde, mijn longen verlamden, mijn vel bevroor en mijn hart sprong bijna als het vogelken in de koekoeksklok uit mijn borstvogelkastje toen Sinterklaas onze woonkamer binnenschreed. Hij moest zijn mijter goed vasthouden en bukken om door de deur te geraken.
Achter zijn wijde rode mantel zag ik papa in zijn "pardessus" (dikke, lange wollen winterjas)
en een zwarte Piet in glimmend satijn. Samen zeulden ze een rieten, rechthoekige wasmand binnen. Mama had OOK zo een mand!! Ieder gezin had toen zo een mand, de was ging nog wekelijks zo naar de wasserij van "Rebry's" (Tjiens ... in Spanje of op de stoomboot was er dus ook een "Rebry's")
Door de rieten spijltjes van die mand zag en rook ik vooral de sinteklaaikoeken, sienappels, chocolademannekes, nicnakken, marsepein karotjes en zwientjes en jawistikhetnogmaar.
We hadden opgewonden wachtend, met vier op een rij (Anne, ikke, Jan en Pieter) in de canapé luidkeels zitten zingen en weg en weer wippen op de maat van "Zie ginds komt de stoomboot..."
Nu zaten we stom en verstild, onze rug in de canapé gedeukt, te staren naar die grote grote grote sint!
Mijn memorie is vaag over het bezoek zelf... ik herinner me vooral de opluchting toen hij weer WEG was en mijn spieren weer konden bewegen...
Wat wel altijd in mijn geheugen gegrift blijft is dat Sint WITTE HANDGEBREIDE kousen droeg,
zoals wij ze in 't klein hadden, gebreid door de tantes....
De plechtige stem van Sinterklaas die voorlas uit het boek dat we merendeels toch braaf waren geweest, leek verdacht veel op de koster-stem van onze nonkel Jos...
Bij het uitwuiven aan de voordeur zagen we dat Sinterklaas met een VWeetje, een volkswagen kever was!! NET zo een auto als nonkel Jules er een had! Sint moest zijn mijter uitdoen want het dak van die VW was te laag! Zijn tabberd raakte wat in de war rond zijn lange lange lange benen en de staf zat in de weg bij dat instappen. Zwarte Piet lag in een deuk, schokkend op het stuurwiel....
Het laatste beeld was dat van een elegante, blinkend zwarte schoen die zich onder de
bisschopsmantel in de VW hees. Maar Sint, wat heb je een groooooooooote voeten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten